Μουδιασμένοι, το βράδυ της Τετάρτης, μετά τα φονικά επεισόδια στο κένρο της Αθήνας, ο Αντώνης Κανάκης, ο Γιάννης Σερβετάς, Χρήστος Κιούσης και ο Στάθης Παναγιωτόπουλος αφιέρωσαν την εκπομπή τους σε μια συζήτηση για όλα όσα είχαν συμβεί το ίδιο μεσημέρι, αναζητώντας τους λόγους που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα στη σημερινή κατάσταση. Aκολουθούν χαρακτηριστικά αποσπάσματα όσων είπε ο Αντώνης Κανάκης:
Εντάξει, δεν σας το κρύβουμε ότι τα έχουμε τελείως χαμένα… παρακολουθούμε κι εμείς όλη την ημέρα όλο αυτό που συμβαίνει στη χώρα αυτή. Μάλλον έχουμε τρελαθεί τελείως. Τα έχουμε χάσει. Το μοναδικό ερώτημα που έχουμε μέσα στους εγκεφάλους μας συνέχεια σήμερα είναι «πώς καταντήσαμε έτσι;». Ως άνθρωποι, ως κοινωνία, ως χώρα, ως πολίτες. Τα έχουμε πραγματικά χαμένα.
Το έχουμε ξαναπεράσει αυτό. Η εκπομπή είναι ζωντανή, δεν έχουμε ετοιμάσει τίποτα απολύτως. Όπως και πέρυσι το Δεκέμβριο που ερχόμασταν με ένα απίστευτο σφίξιμο στο στομάχι για αρκετό καιρό, έτσι και σήμερα έχει μαυρίσει η ψυχή μας. Και όχι μόνο η δική μας, έχει μαυρίσει η ψυχή των περισσότερων ανθρώπων που ζουν σε αυτή τη χώρα και όλοι μοιραζόμαστε κάτι κοινό. Μοιραζόμαστε αυτή τη μαυρίλα, αυτή την απογοήτευση, αυτή τη στεναχώρια, αυτή τη θλίψη και βέβαια αυτή την οργή. Την οργή την οποία καλά θα κάνουμε κατά την άποψή μας να την κοντρολάρουμε λίγο — γιατί υπάρχουν πολλοί τρόποι να εκφράζεις το θυμό σου. Μπορείς να τον εκφράσεις δημιουργικά, μπορείς να τον εκφράσεις για να πας μπροστά, για να αποτρέψεις να ξανασυμβούν τα πράγματα που σε θύμωσαν ή μπορείς να τον εκφράσεις καταστροφικά και αυτοκαταστροφικά. Σε αυτή τη χώρα φαίνεται πως έχουμε εκπαιδευτεί όλοι από μικροί να εκφράζουμε το θυμό μας εναντίον του εαυτού μας και εναντίον των συνανθρώπων μας. Τουλάχιστον από τη στιγμή που έχουμε αποδείξει σε αυτή τη χώρα ότι είμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε την οργή μας και να την οδηγήσουμε προς την εκτόνωση όπως θα έπρεπε, ας την κοντρολάρουμε.
Η προσέγγιση η δική μας θα είναι μόνο ανθρώπινη. Γιατί όλες αυτές τις πολιτικές-μάλλον κομματικές- εξοργιστικές αηδίες που ακούμε ασταμάτητα, δεν μπορούμε να τις ανεχτούμε ούτε ένα λεπτό. Κάναμε ζάπινγκ απεγνωσμένοι προσπαθώντας να βρούμε κάπου, κάποιοι να μην έχουν μπει σε αυτό το λούκι των κομματικών σκοτωμών. Δεν τα καταφέραμε. Κλείσαμε την τηλεόραση.
Δεν έχουμε λόγια να περιγράψουμε πόσο άσχημα νιώθουμε σήμερα όλοι οι Έλληνες, για την ημέρα που ζει σήμερα η Ελλάδα. Για το ότι φτάσαμε σε αυτή την κατάντια -και δεν εννοώ την οικονομική κατάντια-, να είμαστε αυτή η κοινωνία που θα σκοτώσουμε τρεις, τέσσερις ανθρώπους. Προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της τραγωδίας. Νομίζω ότι αν υπάρχει κάτι που έχει νόημα να κάνουμε, ως άνθρωποι πάνω απ’ όλα, είναι να μπούμε στη διαδικασία να προσπαθήσουμε να δούμε λίγο το μέγεθος της τραγωδίας. Γιατί έχουμε γίνει πάρα πολύ γρήγοροι, έχουμε πάθει μια ανοσία. Μπορούμε πάρα πολύ εύκολα να καθόμαστε στον καναπέ μας, να τρώμε την μπριζόλα μας και να ακούμε τις ειδήσεις, να μιλάνε για γενοκτονίες και πολύνεκρα γεγονότα σε διάφορα μέρη του πλανήτη. Ήδη, δεν έχουν περάσει πόσες ώρες και αρχίσαμε πάλι να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας. Αντί να κάτσουμε να σκεφτούμε το μέγεθος της τραγωδίας. Ότι σηκώθηκαν σήμερα τρεις άνθρωποι και πήγαν να δουλέψουν -υποχρεωτικά δηλαδή, γιατί ήταν σε μια ιδιωτική επιχείρηση, για να μη χάσουν τη δουλειά τους- και κόντεψαν να καούν ζωντανοί. Και τελικά δεν κάηκαν ζωντανοί, αλλά πέθαναν από ασφυξία.
Πραγματικά σάς το λέω, νιώθω να πνίγομαι, δεν αντέχω άλλο. Έχει τρελαθεί τελείως αυτή η χώρα. Είμαστε τελείως φανατισμένοι και σκοτωνόμαστε μεταξύ μας. Έχει σταματήσει η σκέψη εντελώς στην Ελλάδα. Όπου και να κοιτάξω, βλέπω φανατισμό. Από τον αθλητισμό, όπου είμαστε έτοιμοι να σκοτώσουμε ανθρώπους για τις ομάδες και τελικά τους σκοτώνουμε, μέχρι και για το κινητό που έχουμε. Με οτιδήποτε καταπιανόμαστε, φανατιζόμαστε. Φανατισμένοι στην πολιτική, φανατισμένοι στη θρησκεία, στον αθλητισμό, σε οτιδήποτε. Έχουμε γίνει οι άνθρωποι που οποιοσδήποτε διαφωνεί μαζί μας, θέλουμε αν γίνεται να σταματήσει να υπάρχει. Έχει γίνει αυτή η κοινωνία, μια κοινωνία φανατισμένων ανθρώπων. Και ως γνωστόν, όπου υπάρχει φανατισμός, σταματάει η σκέψη. Και πλέον δεν σκεφτόμαστε. Όλοι ανήκουν κάπου και κανείς δεν είναι ελεύθερος. Είναι οι αριστεροί, οι πιο αριστεροί, οι δεξιοί, οι πιο δεξιοί, οι ακροδεξιοί, είναι οι κεντρώοι, οι αντιεξουσιαστές, οι εξουσιαστές, όλοι κάτι είναι. Και όλοι αυτοί σκοτώνονται μεταξύ τους. Ασταμάτητα. Έχουμε πάψει δηλαδή να είμαστε απλά άνθρωποι. Να είμαστε άνθρωποι, πολίτες, Έλληνες-με όποια σειρά θέλετε- και να προσπαθήσουμε να συνεννοηθούμε και να βρούμε μια κοινή λογική. Να προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η γυναίκα σου, η οποία είναι έγκυος-είτε όχι- έφυγε το πρωί να πάει να δουλέψει και σου ανακοινώνουν ότι έχει πεθάνει. Γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους. Και όλα αυτά προκύπτουν από αυτόν το φανατισμό.
Και τελικά υπάρχουν τρεις πλευρές στην Ελλάδα. Υπάρχουν αυτοί που είναι από τη μία πλευρά, αυτοί που είναι από την άλλη, και αυτοί που είναι ανάμεσα και προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε αυτή την τρέλα. Γιατί δεν είναι σε καμιά περίπτωση όλοι οι άνθρωποι που ζουν σε αυτή τη χώρα αυτό που περιέγραφα πριν. Και πραγματικά υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να διαχειριστούν αυτή την τρέλα. Κανονικά αθώα θύματα. Σήμερα νομίζω ότι πρέπει να ντρεπόμαστε για την κατάντια αυτής της χώρας. Και το φοβερό είναι ότι δεν αλλάζουμε με τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου