«Le fiston `o piston», δηλαδή ο γιόκας με το βύσμα. Έτσι αποκαλούσαν τελευταία οι Γάλλοι τον 23χρονο Ζαν Σαρκοζί. Η αιφνιδιαστική παραίτησή του από τη διεκδίκηση της προεδρίας της ΕΡΑD τον γλίτωσε από τα χειρότερα. Αρκετοί ήταν μάλιστα οι σχολιαστές που τον επαίνεσαν για την απόφασή του. Για τον Τύπο όμως ο πατέρας του δεν δικαιούται καμία επιείκεια.
Στα μισά της προεδρικής του θητείας ο Νικολά Σαρκοζί συγκρίνεται με τον Λουδοβίκο ΙΔ΄ και βλέπει τη δημοτικότητά του να κατρακυλάει- έχει ήδη φτάσει στο 38% από 44% που ήταν τον προηγούμενο μήνα. Ο τρόπος με τον οποίο υπεραμύνθηκε του δικαιώματος του γιου του, παρ΄ ότι είναι δευτεροετής φοιτητής Νομικής, να διεκδικήσει την προεδρία μιας υπηρεσίας που επιβλέπει την ανάπτυξη της οικονομικά ισχυρότερης συνοικίας της Γαλλίας, της Λα Ντεφάνς, έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στη δημόσια εικόνα που με τόση μεθοδικότητα είχε προσπαθήσει να οικοδομήσει: την εικόνα ενός «διαφορετικού» πολιτικού, που κυβερνά με βάση τα συμφέροντα των απλών πολιτών και καταλαβαίνει την πραγματικότητα της ζωής, «των ανθρώπων που ξυπνούν νωρίς».
Εξευτελισμός. « Το κράτος, είμαι εγώ: το δόγμα του Σαρκό». Αυτός ήταν χθες ο τίτλος της βρετανικής «Ιndependent» που χαρακτηρίζει «δημόσιο εξευτελισμό του προέδρου Σαρκοζί» την αιφνιδιαστική ανακοίνωση του γιου του, το βράδυ της Πέμπτης, πως τελικά δεν θα είναι υποψήφιος για την ηγεσία της ΕΡΑD παρά μόνο για το διοικητικό της συμβούλιο, στο οποίο και εξελέγη. Ο βρετανικός Τύπος, είναι η αλήθεια, αντιμετωπίζει τον Γάλλο πρόεδρο με μεγαλύτερη αυστηρότητα και από τις αντιπολιτευόμενες γαλλικές εφημερίδες. Ακόμα και εντός του γαλλικού κυβερνητικού στρατοπέδου η δυσφορία είναι πια έντονη. Ως ένα «τεράστιο λάθος» χαρακτήρισε κατ΄ ιδίαν, σύμφωνα με τη σατιρική εφημερίδα «Le Canard Εnchain », ο Γάλλος πρωθυπουργός Φρανσουά Φιγιόν την όλη υπόθεση. Τα ακόλουθα σχόλια στη «Le Μonde» από παραδοσιακούς οπαδούς του UΜΡ μιλούν από μόνα τους:
«Το σημερινό στυλ διακυβέρνησης στη Γαλλία θυμίζει περισσότερο Πούτιν παρά Ντε Γκωλ»...
«Η λατρεία της προσωπικότητας που περιβάλλει τον Σαρκοζί, ο συγκεντρωτισμός της εξουσίας, μας παρασύρουν προς έναν σταλινισμό της Δεξιάς»... «Σε ό,τι με αφορά, μια σελίδα έχει γυρίσει. Δεν μπορώ πια να στηρίζω, άμεσα ή έμμεσα, μια τέτοια κατάχρηση εξουσίας».
Το σύνδρομο του διαζευγμένου πατέρα
Η δύναμη της προσωπικότητας του Σαρκοζίτο γεγονός ότι δεν ανέχεται καμία κριτική ούτε καν από τους στενούς φίλους και συμμάχους του- αποδεικνύεται τώρα πηγή μεγάλης αδυναμίας. Κανένας από τους υπουργούς ή από τους συμβούλους του δεν είχε τολμήσει να πει στον πρόεδρο πως η προώθηση του 23χρονου, άπειρου, γιου του στην κεφαλή της Λα Ντεφάνς μπορεί να εκλαμβανόταν ως προσβολή σε μια χώρα που λατρεύει επισήμως την Εgalit-την ισότητα. Ακόμα και η Κάρλα, λένε πηγές του κυβερνώντος κόμματος, δεν μπόρεσε, ή δεν θέλησε να θίξει το θέμα στον σύζυγό της. «Σε ό,τι αφορά τον Ζαν», εξήγησε ένας βουλευτής του UΜΡ, «δεν ακούει τίποτα. Είναι το κλασικό σύνδρομο του διαζευγμένου πατέρα»- ο Ζαν και ο μεγαλύτερος αδελφός του, Πιερ, ήταν νήπια όταν ο Νικολά εγκατέλειψε την Κορσικανή μητέρα τους Μαρί-Ντομινίκ Κoυλιολί, για να ζήσει με τη μέλλουσα Σεσιλιά Σαρκοζί, το 1988. Δεν αρκεί. Για έναν πρόεδρο, ωστόσο, η δικαιολογία αυτή δεν επαρκεί. Και τώρα, πολλοί συγκρίνουν τις χονδροειδείς προσπάθειες του Νικολά Σαρκοζί να προωθήσει τον γιο του με το λάθος που είχε κάνει στη δύση της δεκαετίας του 1970 ο Βαλερί Ζισκάρ Ντ΄ Εστέν να δεχθεί διαμάντια ως δώρο από τον Κεντροαφρικανικό δικτάτορα Μποκάσα: ένα λάθος φαινομενικά επιπόλαιο, που όμως στιγμάτισε ανεξίτηλα την εικόνα του και εμπόδισε την επανεκλογή του.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4542729&ct=2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου