Αιώνια νοσταλγία για τον βασιλιά της ροκ Έλβις Πρίσλεϋ

Διαβάστε το αφιέρωμα που κάναμε για αυτόν τον μεγάλο τραγουδιστή!!!


Οσοι πιστεύουν σε κάποιον θεό πηγαίνουν να τον προσκυνήσουν στη Ρώμη, στο Σαντιάγο ντε Κομποστέλα, στη Μέκκα ή στην Ιερουσαλήμ. Οσοι πιστεύουν στον βασιλιά του ροκ εν ρολ θα παρευρεθούν στην Γκρέισλαντ στο Μέμφις (ΗΠΑ). Μπροστά από το μνήμα του Ελβις Πρίσλεϊ στον Κήπο των Διαλογισμών, άνθρωποι κλαίνε, τηρούν κατανυκτική σιγή, αποθέτουν λούτρινα αρκουδάκια στη μνήμη του τραγουδιού του «Τέντι Μπέαρ» ή βγάζουν φωτογραφίες σαν να βρίσκονταν στις Πυραμίδες της Αιγύπτου.«Χαμογέλα στην κάμερα!». «Μα καλά, δεν καταλαβαίνεις ότι είμαστε μπροστά στο μνήμα του;». Ο σύντομος διάλογος ανάμεσα σε ένα ζευγάρι Καναδών, ο οποίος εκτυλίχτηκε στην επιβλητική έπαυλη όπου έζησε και είναι θαμμένος σήμερα ο Ελβις Πρίσλεϊ δίπλα στη μητέρα του Γκλάντις, στον πατέρα του Βέρνον και στη γιαγιά του Μίνι Μάε (πρόκειται ίσως για τους μοναδικούς συγγενείς μουσικού των οποίων τα ονόματα είναι γνωστά στους θαυμαστές του), είναι ένα μόνο παράδειγμα αυτών που μπορεί να πετύχει κανείς στον απέραντο ωκεανό της μανίας για τον Ελβις. Διότι αν υπάρχει ένα πράγμα που καταλαβαίνει κανείς όταν επισκεφθεί την Γκρέισλαντ, όπου κάθε χρόνο γιορτάζεται η επέτειος του θανάτου του Βασιλιά, είναι ότι δεν υπάρχει ένα πρότυπο οπαδού του Ελβις: υπάρχουν τόσο πολλοί και τόσο διαφορετικοί λόγοι για τους οποίους ο κόσμος τον λατρεύει, που θα ήταν άδικο και αλαζονικό εκ μέρους μας να επιχειρήσουμε να τους ταξινομήσουμε. Ο Ελβις Πρίσλεϊ πέθανε σε ηλικία μόλις 42 χρόνων από ανακοπή καρδιάς, στις 16 Αυγούστου 1977. Η εξάρτησή του από τις αμφεταμίνες, τις δεξτρίνες, τα ηρεμιστικά και κάθε είδους συνταγογραφημένες ουσίες διέλυσε τον άνθρωπο που τη δεκαετία του 1950 ανακάλυψε το ροκ εν ρολ και χάρη στον οποίο γεννήθηκε η λατρεία των διασημοτήτων στην οποία είναι σήμερα βυθισμένη η ποπ κουλτούρα.

Το αθλητικό παράστημα και η χαρισματική παρουσία του Ελβις έδωσαν τη θέση τους σε ένα παχύσαρκο και ταλαιπωρημένο σώμα που δεν μπορούσε να κινηθεί επάνω στη σκηνή, με αποτέλεσμα να αποτελεί παρωδία του εαυτού του τα τελευταία χρόνια της καριέρας του. Γι΄ αυτό υπάρχουν κάποιοι σαν τον μουσικοκριτικό Τσακ Κλόστερμαν οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ο Ελβις πέθανε την «κατάλληλη στιγμή»: βρισκόταν σε απόλυτη πτώση και ο θάνατος τον γλίτωσε από τη λήθη, καθώς, αφότου θάφτηκε, άρχισε να ζει μια διαρκή ανάσταση που τον διατηρεί σε πλήρη εμπορική φόρμα.

Το άνοιγμα της Γκρέισλαντ στο κοινό το 1982 και η άγρια εμπορευματοποίηση της εικόνας του πυροδότησαν το φαινόμενο της υστερικής λατρείας στο πρόσωπό του και, παρ΄ όλο που θα φαινόταν τολμηρό να συγκρίνουμε την Γκρέισλαντ με θρησκευτικούς ναούς όπως ο καθεδρικός του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη, το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για τη δεύτερη ιδιωτική κατοικία στις ΗΠΑ με τις περισσότερες επισκέψεις μετά τον Λευκό Οί κο. Υπολογίζεται ότι δέχεται 600.000 επισκέπτες ετησίως και μόνο τη βδομάδα της επετείου του θανάτου του, την αποκαλούμενη Εβδομάδα του Ελβις που περιλαμβάνει κάθε είδους δραστηριότητες γύρω από αυτόν, τουλάχιστον 40.000 άτομα αναμένεται να περάσουν από το Μέμφις, τη νότια πόλη χωρίς την οποία είναι αδύνατον να κατανοήσει κανείς την μπλουζ, τη σόουλ και φυσικά τη ροκ που μέσω του Ελβις Πρίσλεϊ συντάραξε τόσο σε μουσικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο τις ΗΠΑ στα μέσα της δεκαετίας του 1950.

«Ο Ελβις, ίσως και άθελά του, υπήρξε επαναστάτης, γιατί αυτό που έκανε, να αναμείξει δηλαδή την κάντρι με την μπλουζ και τα γκόσπελ, άλλαξε την ιστορία της μουσικής. Κανείς δεν είχε τολμήσει να ανακατέψει τους ήχους των λευκών με εκείνους των μαύρων και ο Ελβις το έκανε, δημιουργώντας κάτι εντελώς προσωπικό που επηρέασε ό,τι και αν ακολούθησε μετά» εξηγεί ο Βιθέντε Αουμάδα, ένας ισπανός ειδικός στον Ελβις Πρίσλεϊ, υπεύθυνος της ισπανικής ραδιοφωνικής εκπομπής «Κλαμπ Ελβις», ο οποίος ταξίδεψε στο Μέμφις με ένα γκρουπ 40 Ισπανών οι οποίοι, σαν καλοί φαν, διένυσαν όλη την επίσημη διαδρομή που κάνει όποιος έρχεται ως εδώ για να αποτίσει φόρο τιμής στον Ελβις. Εκαναν την πρώτη τους στάση στο Τουπέλο, το χωριό της γειτονικής Πολιτείας του Μισισιπή, όπου γεννήθηκε ο τραγουδιστής στις 8 Ιανουαρίου 1935, σε απόσταση δύο ωρών από το Μέμφις. «Συγκινήθηκα βλέποντας τις ταπεινές ρίζες του ανθρώπου που υπήρξε το μεγαλύτερο αστέρι όλων των εποχών» είπε ο Τομάς Αλκάνταρα, ένας Μαδριλένιος με φαβορίτες α λα Πρίσλεϊ, θαυμαστής του Ελβις από τότε που ήταν παιδί και αναζητούσε «αυθεντικά συναισθήματα».

Ανάμεσα στους συνταξιδιώτες του ήταν και ο Χόρχε Πέρεθ Παράδα, ένας καλλιτέχνης που παραπονιόταν ότι «το σκηνικό στο Τουπέλο είναι στημένο για τους τουρίστες, το σπίτι είναι πολύ φροντισμένο και πέρα από αυτό δεν υπάρχει τίποτε άλλο, είναι ένα χωριουδάκι που δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να το επισκεφθεί κανείς». Αυτός ήθελε να βρει κυρίως «εκείνους τους δίσκους του Ελβις που είναι αδύνατον να πετύχεις στην Ισπανία».

Για παράδειγμα, τα αυθεντικά σινγκλ που ηχογράφησε ο Ελβις στη Sun Records, τη θρυλική δισκογραφική εταιρεία της οδού Union, που ίδρυσε ο Σαμ Φίλιπς, ο οραματιστής που τόλμησε να ηχογραφήσει μουσικούς της μαύρης φυλής, όπως ο Μπι Μπι Κινγκ ή ο Ρούφους Τόμας, όταν ήταν ακόμη άγνωστοι, και ο οποίος ανακάλυψε όχι μόνο τον Ελβις Πρίσλεϊ αλλά και πολλά άλλα ταλέντα της εποχής, όπως ο Καρλ Πέρκινς ή ο Τζόνι Κας. Η δισκογραφική εταιρεία δεν υπάρχει σήμερα στο Μέμφις, διατηρείται όμως το κτίριο το οποίο λειτουργεί ως μουσείο και στούντιο ηχογράφησης με το ίδιο πάτωμα, το ίδιο πιάνο και το ίδιο μικρόφωνο εκείνης της εποχής, όπου ακόμη έρχονται μουσικοί από τις ΗΠΑ και το εξωτερικό για να ηχο γραφήσουν. Λέγεται ότι, όταν ο Μπομπ Ντίλαν και ο Μπόνο πέρασαν από εκεί πριν από λίγα χρόνια, φίλησαν το πάτωμα: αν υπάρχουν ναοί του ροκ εν ρολ, αυτό το στούντιο είναι ένας από αυτούς.


Εκεί ηχογράφησε ο Ελβις τον πρώτο του δίσκο «Μy happiness»το 1953, μια εκτέλεση ενός κλασικού τραγουδιού της κάντρι, που στην αρχή δεν έκανε καμία εντύπωση στον Σαμ Φίλιπς. Ο Ελβις μετακόμισε από το Τουπέλο στο Μέμφις το 1949. Ηταν παθολογικά ντροπαλός: έπαιζε κιθάρα σχεδόν μόνο στα κρυφά, μπροστά στους φίλους του μόνο σε ειδικές περιστάσεις. Αλλά καταβρόχθιζε μουσική: άκουγε όλες τις ραδιοφωνικές εκπομπές και έφευγε από την εκκλησία του για να παρευρεθεί στις τελετές γκόσπελ των μαύρων σε έναν ρατσιστικό Νότο όπου η έγχρωμη μουσική ήταν περιφρονητέα από τους λευκούς. Γι΄ αυτό, όταν το 1954 ο Σαμ Φίλιπς αποφάσισε να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία και τον άκουσε να αυτοσχεδιάζει το «Τhat΄s all right»του τραγουδιστή της μπλουζ Αρθουρ Κρούνταπ αλλά σε πολύ πιο γρήγορη εκτέλεση και με φωνή που δεν αντιστοιχούσε στο χρώμα του δέρματός του, κατάλαβε ότι είχε μπροστά του ένα ξεχωριστό ταλέντο.



Και δεν έκανε λάθος. Από εκείνη τη στιγμή ο Ελβις, που σιγά σιγά μεταμορφωνόταν σε έναν ανεμοστρόβιλο ρυθμού και σαγήνης επάνω στη σκηνή, άρχισε να χτίζει μια μετεωρική καριέρα με αποτέλεσμα να αγοράσει το 1957 την Γκρέισλαντ, ένα σπίτι-παλάτι αποικιακού ρυθμού, που ανήκε σε μια οικογένεια της περιοχής η οποία το είχε ονομάσει έτσι προς τιμήν της κόρης της Γκρέις. Ο Ελβις ήθελε να χαρίσει αυτό το σπίτι στους γονείς του αλλά είχε επίσης ανάγκη να ξεφύγει από τους θαυμαστές και τους δημοσιογράφους που τον καταδίωκαν ασταμάτητα από τη στιγμή που οι τηλεοπτικές του εμφανίσεις τον μετέτρεψαν όχι μόνο σε ένα νεανικό είδωλο χωρίς όμοιό του στην ιστορία, αλλά και σε μια προσβολή ενάντια στην ηθική, καθώς οι κινήσεις της λεκάνης του, η ασυνήθιστη αισθητική του και η μολυσμένη από τους μαύρους ήχους μουσική του σκανδάλιζαν την κοινωνία της εποχής.

Στην Γκρέισλαντ, με 23 δωμάτια και με συνολική επιφάνεια σχεδόν 1.000 τ.μ., που επρόκειτο να αυξηθούν σε περισσότερα από 1.500

τ.μ., άρχισε να χτίζει το μνήμα του σε ηλικία μόλις 22 χρόνων. Οσο αυξάνονταν η φήμη και τα εκατομμύριά του, αυξάνονταν και οι ιδιορρυθμίες του, αντιπροσωπευτικότερο δείγμα των οποίων είναι πιθανότατα αυτό το σπίτι στην Εlvis Βoulvard. «Τα πάντα στον Ελβις ήταν υπερβολικά. Ετρωγε άσχημα, κοιμόταν άσχημα, έπαιρνε χάπια, ζούσε τη νύχτα, οπότε μπαίνοντας κανείς στην Γκρέισλαντ υποθέτω ότι παίρνει μια γεύση τόσο της υπερβολής όσο και της ιδιότυπης αισθητικής του» λέει ο Τζιαν Μαρκ Γκαρτζιούλο, πρόεδρος του παλιότερου φαν κλαμπ ξένων στον κόσμο, του Le Club des Αmis d΄ Εlvis, που ιδρύθηκε το 1965 στο Παρίσι με τακτική παρουσία στην Εβδομάδα του Ελβις.

Ο τραγουδιστής που ποτέ δεν έδρασε εκτός των ΗΠΑ αλλά θριάμβευσε σε ολόκληρο τον πλανήτη (η περίπτωση του Πικάσο είναι ακριβώς η αντίστροφη: εκείνος θριάμβευσε στην Αμερική χωρίς ποτέ να πατήσει το πόδι του στη χώρα), είχε ένα κιτρινομπλέ δωμάτιο με τρεις τηλεοράσεις τις οποίες έβλεπε ταυτόχρονα και ένα άλλο δωμάτιο με χαλί που μοιάζει με γρασίδι και έπιπλα με μοτίβα άγριων ζώων το οποίο αποκαλούσε Τhe jungle room. «Πιστεύω ότι όταν επισκεφθείς την Γκρέισλαντ θα τον καταλάβεις καλύτερα, αν και για μένα το θέμα είναι να δεις το μνήμα του, ήταν πολύ συγκινητικό» εξηγεί μπροστά στην έπαυλη η Ντόνα Χιλ, μια πενηντάχρονη γυναίκα που λατρεύει «όλο το ροκ εν ρολ και γι΄ αυτό και τον Ελβις».

Στην πραγματικότητα το κοινό μπορεί να έχει πρόσβαση μόνο σε εννέα από τα 23 δωμάτια μιας έπαυλης η οποία περιβάλλεται από ένα μεγάλο λιβάδι. Σε έναν άλλο χώρο μπορεί κανείς να επισκεφθεί αυτό που κάποτε ήταν η πίστα του ράκετμπολ και που σήμερα έχει αναδιαμορφωθεί σε μια εντυπωσιακή αίθουσα με χρυσούς και πλατινένιους δίσκους που καλύπτουν τους τοίχους από πάνω ως κάτω. Με 30 δολάρια ο επισκέπτης μπορεί επίσης να δει τη συλλογή αυτοκινήτων του Ελβις συμπεριλαμβανομένης της ροζ Κάντιλακ που χάρισε στη μητέρα του το 1955 και ένα δείγμα από τα κοστούμια που σημάδεψαν την τελευταία περίοδο της καριέρας του όταν, έπειτα από μια παύση εφτά χρόνων κατά την οποία μετατράπηκε σε έναν από τους δέκα πιο προσοδοφόρους ηθοποιούς του Χόλιγουντ, αποφάσισε να επιστρέψει στη σκηνή με την ίδια επιτυχία που είχε γνωρίσει στα νιάτα του. Υπολογίζεται ότι ο Ελβις Πρίσλεϊ έχει πουλήσει πάνω από 1.000 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως και αν κρίνουμε από την ταχύτητα με την οποία οι δίσκοι του πουλιούνται στα μαγαζιά με αναμνηστικά που κατακλύζουν τις εισόδους της Γκρέισλαντ, ο Ελβις παραμένει αναμφισβήτητα ζωντανός. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στη συμβολή των θαυμαστών του τους οποίους βλέπει κανείς αυτές τις ημέρες να φτάνουν μαζικά στην Γκρέισλαντ ντυμένοι από πάνω ως κάτω με το πρόσωπο και το όνομα του Ελβις τυπωμένο σε κάποιο σημείο των ρούχων τους. Μεγάλο μέρος της ανάστασης αυτού του μοναδικού ερμηνευτή, που ωστόσο έγραψε μόνο πέντε τραγούδια σε όλη την καριέρα του, οφείλεται στη δουλειά της Εlvis Ρresley Εnterprise, της εταιρείας που δημιούργησε η πρώην σύζυγός του Πρισίλα Πρίσλεϊ με στόχο τη διαχείριση της περιουσίας και των πνευματικών δικαιωμάτων της εικόνας του τραγουδιστή και η οποία αργότερα θα περνούσε στα χέρια της Λίζας Μαρί, κόρης του ζευγαριού. Η απόφαση του ανοίγματος της Γκρέισλαντ στο κοινό και της εκχώρησης αδειών για την εμπορευματοποίηση των πιο απίθανων αντικειμένων με το πρόσωπο και το όνομα του Ελβις- καφές, κρασί, αρκουδάκια που τραγουδάνε το «Fever», μαχαιροπίρουνα...- αποδείχτηκε τόσο προσοδοφόρα ώστε πριν από δύο χρόνια ένας ιδιωτικός επενδυτής, ο Ρόμπερτ. Φ. Ξ. Σίλερμαν, πλήρωσε 100 εκατ. δολάρια για το 85% της εταιρείας. Ο Σίλερμαν σχεδιάζει να διευρύνει ολόκληρη την αυτοκρατορία Ελβις χτίζοντας ένα ξενοδοχείο 500 δωματίων απέναντι από την Γκρέισλαντ και διάφορες ατραξιόν που θα τη μετατρέψουν σε ένα πολυθεματικό πάρκο ακόμη πιο υπερβολικό από όσο είναι τώρα. «Οσο πιο πολλά τόσο πιο καλά. Εγώ δεν θεωρώ ότι είναι κακό να τυπώνεται το πρόσωπο του Ελβις σε αλατιέρες. Ο,τι γίνεται για να μην ξεχνάει ο κόσμος είναι θετικό» υποστηρίζει η Λίντα Λαφάβ, η οποία από ηλικία δύο χρόνων και «πριν πατήσω το πόδι μου σε εκκλησία» άκουγε ήδη Ελβις. «Δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα υπάρχει αυτός ο πλανήτης, αλλά ο Ελβις θα ζει ως και την τελευταία στιγμή» δηλώνει από την Γκρέισλαντ η φανατική αυτή θαυμάστρια.

Για κάποιους άλλους, σαν τον Ρόμπερτ Αλάνιτς, ο οποίος τα τελευταία 15 χρόνια διοργανώνει το παζάρι Collecting the Κing, Μemorabilia Show 2007, η κατάσταση είναι επονείδιστη. «Εγώ πιστεύω ότι ο Ελβις θα ένιωθε ντροπιασμένος αν έβλεπε το πρόσωπό του σε ένα ζευγάρι κάλτσες. Και επιπλέον, γιατί ο κόσμος προτιμάει να αγοράσει μια τσάντα και όχι έναν αυθεντικό δίσκο της δεκαετίας του ΄50 που έχει ιστορική αξία;» αναρωτιέται ο Αλάνιτς. Συλλέκτες σαν και αυτόν εκθέτουν αυτή την βδομάδα στο ξενοδοχείο «Ρeabody» του Μέμφις κάθε είδους μουσικούς θησαυρούς, συμπεριλαμβανομένων των ακριβότερων δύο άλμπουμ του Βασιλιά στο εμπόριο: μία μοναδική ηχογράφηση του 1967 με εννέα κομμάτια από την ταινία «Stay away Joe», που η τιμή της ανέρχεται σε 25.000 δολάρια, και μια άλλη της ίδιας χρονιάς με ιδιαίτερα χριστουγεννιάτικα τραγούδια αξίας 12.000 δολαρίων. Ο κάτοχός τους, ο Τζέρι Οσμπορν, ξέρει τι έχει στα χέρια του. «Δεν ξέρω αν θέλω να πουλήσω τους δίσκους, γιατί γνωρίζω ότι η τιμή τους θα συνεχίσει να ανεβαίνει. Ο Ελβις Πρίσλεϊ θα είναι πάντοτε μια καλή επένδυση».

Και ηθοποιός του κινηματογράφου από το 1956, ο Ελβις Πρίσλεϊ εμφανίστηκε σε 31 ταινίες οι οποίες στην πλειονότητά τους στόχευαν να διατηρήσουν «ζωντανή» τη δημοτικότητά του και στη μεγάλη οθόνη. Ο Πρίσλεϊ δεν διακρίθηκε ποτέ για τις αρετές του στην υποκριτική τέχνη, αλλά οι περισσότερες από αυτές τις ταινίες σημείωσαν επιτυχία γιατί οι θαυμαστές του ήθελαν να τον βλέπουν....